Szpital Ojca Pio żyje modlitwą

Dom Ulgi w Cierpieniu nie jest jedynym dziełem Ojca Pio. Stworzył on również ruch duchowy, składający się z Grup Modlitwy rozproszonych po całym świecie, które wspierają działalność Domu Ulgi w Cierpieniu. "Zajmują one - napisze Ojciec Pio - naczelną pozycję w tym miasteczku miłosierdzia, które zarówno w swym istnieniu, jak i funkcjonowaniu z pomocą Bożej Opatrzności potrzebuje duchowego i miłosiernego wkładu wszystkich dusz, które się modlą" (5 maja 1966).
W szpitalu Ojca Pio odmawia się modlitwy. I to nie tylko w wewnętrznych kaplicach, lecz także na oddziałach. W modlitwie uczestniczą zarówno chorzy, jak i personel. Dzień rozpoczyna się i kończy modlitwą. Siostra oddziałowa przed wydaniem posiłku odmawia modlitwę. Po południu, po wizycie krewnych, około godz. 16.00, kiedy na korytarzach panuje już cisza, na każdym z oddziałów odmawiany jest różaniec. (...)
Na inne praktyki natury duchowej, przeżywane przez chorych z wielkim zaangażowaniem, składają się godziny adoracyjne i procesje wzdłuż korytarzy na uroczystość Bożego Ciała lub na zakończenie miesiąca maryjnego, jakim jest maj. Wreszcie nie brak spotkań poświęconych formacji chrześcijańskiej w przygotowaniach do świąt Bożego Narodzenia czy Wielkanocy, jak również kursów o charakterze zawodowym.

Są to cechy charakteryzujące Dzieło, które sam Założyciel zdefiniował jako “dar Opatrzności”. On jako pierwszy dał przykład - nie tylko zapewnieniami o swojej modlitwie, lecz przede wszystkim swoim wielokrotnym zapewnianiem Pana, że chce zostać ofiarą miłości, zwłaszcza dla chorych, biorąc na siebie niejako cierpienia wszystkich. (...) W zamyśle Ojca Pio misja pomocy chorym nie jest więc oddzielona od przepowiadania Ewangelii. Również tam, gdzie nauka nie może nic poradzić, przychodzi z pomocą pociecha płynąca z chrześcijańskiej wiary i nadziei.

Fragment książki: “Swięty Ojciec Pio. Wspomnienia. Świadectwa. Fotografie.” Wyd. Polskie - JEDNOŚĆ, 2007, s.174-175,
- tłumaczenie oryginału włoskiego, Edizioni San Paolo, 1998.